Het Lauwersmeer kent veel plekken met riet en een drassige ondergrond, zoals in de Ezumakeeg. Daar vind je de soorten die het rietmoeras als thuisbasis hebben.

In het voorjaar, als de rietzanger teruggekeerd is van zijn winterverblijf in Afrika, zie je hem hoog op een rietpluim zijn gevariëerde lied zingen. Om een vrouwtje te lokken en zijn gebied af te bakenen. Voor voedsel duikt hij naar beneden in het riet om insecten te zoeken.

De kleine karekiet  is net als de rietzanger, nogal egaal bruin gekleurd, maar met minder tekening op de rug. Zowel het mannetje als het vrouwtje. Zijn gezang is een nogal krassend geluid. Ze broeden allebei laag in het riet en zijn zeer algemeen.

Vrij zeldzaam is de grote karekiet, die ook de mooi gecamoufleeerde kleur van het riet heeft. Je moet geluk hebben om hem een keer te zien. Hij is in de loop der jaren sterk in aantal verminderd. Er zijn nu nog maar zo’n 150 broedparen in Nederland. Hij heeft een keer gebroed in het riet bij een plasje tegenover het park Suyderoogh.

De baardman is een prachtige vogel met een opvallend geluid, een soort ping, dat je gemakkelijk kan onthouden als je het een keer hebt gehoord. Deze foto van een jonkie is genomen op een hete en vochtige zomerdag. In dit vochtige milieu stikt het dan van de insecten en ligt het voedsel voor het oprapen.

De rietgors is al heel vroeg in het voorjaar te horen. De meesten zijn in het najaar vertrokken, maar gedeeltelijk blijven ze ook hier, het zijn deeltrekkers. Hij is niet speciaal gebonden aan het riet, maar hij houdt wel van nat. Hij is heel algemeen aanwezig.

De blauwborst is één van de weinige vogels die van de lijst met bedreigde soorten, de rode lijst, is geschrapt. Er zijn meer natte rietvelden ontwikkeld. Hij doet het dus goed, ook in het Lauwersmeer. Dat is verheugend, want vooral het mannetje is een prachtig vogeltje met zijn blauwe kin en borst.

De roerdomp krijg je niet zo vaak te zien, al is het de grootste moerasvogel hier. Hij is het  hele jaar aawezig, eeen standvogel, maar leeft nogal verborgen in het riet. Op de foto is te zien dat hij heel mooi opgaat in deze omgeving. Hij strekt zijn hals als er gevaar dreigt, zodat hij tussen het riet helemaal niet meer opvalt. Het wordt de paalhouding genoemd. Je krijgt hem niet snel te zien, maar zijn hoempende baltsgeluid in het voorjaar lijkt een beetje op een misthoorn. Je vergeet het niet meer, als je het een keertje hebt gehoord.